door PichonLalande » 20 aug 2007, 05:53
De aanleiding:
Mijn eerste auto was een afdankertje van mijn vader, een peugeot 204, in de kleur "rouge amarant" wat ik en mijn broers altijd vertaalde met "roest aan me rand". Hij was toen na 8 jaar dienst en 150.000 km al behoorlijk aan het wegrotten. Op een keer drukte ik bij het opendoen van de linkerachterdeur de knop niet helemaal in en trok de deur met slot en al open. Om het slot heen helemaal weggeroest. We hebben toen de linker achterdeur met popnagels vastgenageld, met drie deuren gaat het tenslotte ook. Op een provinciale weg kreeg ik bij 50 km/uur de motorkap tegen de voorruit, ook daar was de pen die de klep vasthield helemaal eraf geroest. Nou ja, met een touwtje door de grill vastbinden dan maar. En zo ging het verder, totaal geen budget om ook maar iets te lassen of goed te repareren. Maar wat een lol hadden we met dit karretje. In de winter lekker slippen in de sneeuw, want je kon gas geven (voor) en remmen (handrem achter) tegelijk! Ook ging ik met mijn eerste grote liefde ermee op vakantie naar frankrijk, waar we een steentje tegen de ruit kregen (pats! en je ziet niets meer,reparatie van wel 150 gulden!) Ik stelde zelf de kleppen zodat ik met 120 km/u de kleine bult kon nemen vlak voordat ik Haarlem zuid binnenreed. Nadat ik voor de zoveelste keer van de weg was gehaald door de politie (meestal reed ik acuut een zijstraat in als in ze zag in m'n spiegel) werd het me teveel en heb ik hem weggedaan. Ik haalde de 0 van van de motorkap en reed naar de sloop. Die 0 heb ik nu nog steeds als sleutelhanger aan mijn sleutelbos. Als ik droom dat ik auto rijdt; zit ik altijd weer in die 204. De remmen doen het niet, ik zie overal politie in mijn spiegels, maar steeds denk ik; "hee, ja dat is waar ook, die auto bestaat nog steeds, waarom gebruiken we hem niet meer, hij doet het immers nog best?"
25 jaar later:
Mijn vader is verleden jaar gestorven en 2 weken geleden kreeg ik een erfenis op mijn rekening gestort. Ik heb daar een 204 van gekocht. Donkergroen, uit 1967 en met 29.000 op de teller. 25 jaar na dato rijd Ik weer met 120 km/u over de bult Haarlem-zuid binnen. Dit is niet de meest hippe of chique klassieker, het is geen Amazone of een yuppigge DS, maar dit is mijn auto. Hiermee heb ik een verleden. Hoe onnozel het uiterlijk ook is, en hoe onbeduidend de motorinhoud, dit is mijn droomauto.
Ik heb nu ongeveer 200 km gereden en ik ben zielsgelukkig. Dit is weer autorijden zoals ik dat van vroeger ken, stuurschakeling, geen rem of stuurbekrachtiging, geen haast. "Zal ik je even naar het station brengen?" hoor ik mezelf zeggen, als een jongen van 18 die net z'n rijbewijs heeft en graag een ritje wil maken
Ik groet iedereen en schreeuw: IK RIJD WEER PEUGEOT 204!!!
Tevreden Peugeot 204 rijder