Het begon allemaal in 1988 toen ik en mijn vriendin (nu vrouw) Annelies nog gewoon thuis woonden. Ik studeerde nog en zij werkte al in de verpleging. Met haar geld gingen we een auto zoeken in Nieuwegein. Bij een Peugeotdealer stond een 104 5-deurs buiten, maar die had een deuk in een achterdeur. Een Ford Fiësta was bijna f10.000,-- en toch wat duur. Uiteindelijk bij de Renaultdealer in IJsselstein stond er in de showroom een driedeurs 104 ZL, juli 1983, 73.000 km en f7500,--. Hij zag er goed uit. We waren wel wat naief nog, want niet proef gereden en de auto was deels overgespoten. Maar er zat wel een jaar garantie op.
Geld kon je toen nog niet zo makkelijk overal opnemen. Dus in Amsterdam waar ik woonde het geld opgehaald en toen naar IJsselstein.
Ik kreeg de sleutels en mijn vrouw de bloemen. Vrouw beetje boos want het was haar geld.
De jaren daarna ermee op vakantie naar Ardennen en Frankrijk.
Ardennen
Ardeche
Cevennen
Alpes de Haute Provence
We zijn er ook mee naar Zwitserland geweest.
Bank plat, laden tot aan de voorstoelen radio met casettespeler erop en rijden. Over autoroute en autobahn altijd volgas. Helling af haalden we dan het einde van de teller.
Toen kwam in 1995 ons eerste kind Jelle, welbekend bij de 104 rijders. Een coupe is dan wel erg klein met kind en ouderwetse kinderwagen. We konden de auto van mijn schoonmoeder overnemen en de 104 ging de stalling van de baas van mijn vrouw in. Drie jaar gestaan en nooit naar gekeken. Tot ik ander werk kreeg en een tweede auto handig zou zijn. 104 op een trailer opgehaald. Zou wel nooit meer rijden zeiden mensen, maar nieuwe accu en startte meteen na wat benzine direct in de carburateur. Bij de keuring en grote beurt moest wel veel remdelen vernieuwd worden. Veel geld: f1711,40
De 104 voor carpoolen van Nieuwegein naar Lelystad ingezet. Soms met 4 volwassenen zelfs en dat ging nog best. Dus zo klein is een coupe nu ook weer niet. Mijn vrouw reed in de Xsara. Collega's van haar vroegen wel eens: waar rijdt je man dan wel niet in. Een 104 dus.
Totdat mijn schoonmoeder kanker kreeg en helaas te vroeg overleed. We namen haar nog als nieuwe 106 over voor mijn vrouw. De 104 ging met pensioen, maar niet weg.
Restaureren was nu mogelijk, want niet meer elke dag nodig. In de loop der jaren wel eens wat laten lassen: nieuwe dorpel rechts, nieuwe kriksteunen en stukje dorpel links. Ook al een tweedehands motorkap bij Jonkhart gehaald en zelf gespoten. Deur en spatbord ook al eens zelf gespoten. Nu zelf aan de slag met lassen. Cursus bij Rustbusters en een goed lasapparaat daar gekocht.
Van een afstand zag het er nog wel goed uit:
Maar van dichtbij zag je de gaten ontstaan in de spatborden:
wordt vervolgd.
Groet Matthijs
Nou dat vindt ik heel bijzonder, ik weet niet eens meer wat ik vorige week getankt heb.. 
.. 
)
