Peugeotforum "Le Lion d'Or"

Ik werkte in Jakarta en wilde wel eens in Pangadarang kijken. Ik heb wat met namen want als ik in Dokkum ben moet ik nodig in Holwerd kijken en wanneer ik in Dresden ben moet ik naar Bisschofswerda alleen vanwege de naam. Dus wij naar Pangadarang. het laatste eind met een veerbootje met teveel mensen en dieren over een groot meer en tot slot met een minibus naar Pangadaran.

Ik was de mensen en dieren zat en ging lopen,
Anneke bleef solidair en liep mee tot ik me door omstanders liet overtuigen dat de afstand weliswaar niet zo groot was maar ik wel knettergek door die afstand te lopen.

Ik liet me overtuigen door een vrouw met een foto van Juliana in haar hand: "Touan u moet raad van Tante respekteren" . Die verdiende weer aan de bus maar ze had wel gelijk.

Dus verder met een minibus die zij aanhield en we kwamen na korte tijd bij een grote boulevard met slagboom.
Daar kochten we een kaartje, de boom ging omhoog en we liepen de boulevard op. Alles was splinternieuw. Aan het eind was een hotel. Wij inchecken en bleken de eerste en enige gasten te zijn, ook het hotel was splinternieuw .

Een dag later ontdekte ik dat wanneer je voor de slagboom afsloeg je zonder kosten nog veel sneller op het strand en in het hotel was.

De manager had goed in de gaten dat wanneer je witneuzen wil trekken je de eerste witneuzen voor 10 service moet geven en voor 1 laten betalen dan volgt de rest vanzelf en draai je de getallen om.

Het personeel verveelde zich de flipflops uit en we hadden de hele dag een gevolg mee. Op een avond was iedereen gelukkig foetsie en ik ging zwemmen vlak voor het hotel.
Het was direkt de hoogste alarmfase, het hotelpersoneel kwam opeens overal uit de kampong en ik moest direkt de zee uit. Mijn vrouw werd opgehaald en te verstaan gegeven dat ik daar absoluut niet de zee in mocht want die zou me opeten.
We hebben er nog tijden om gelachen ! De zee zou me opeten ! Gekke Indo's

Wanneer was dat?


Maar wat een ellende weer daar, er blijft ze niet veel bespaard!

Beste Zen ik laat de agenda, dagen, maanden en jaren en de centen altijd aan mijn vrouw over. Ik ben homo ludens en heb een gigantische hekel aan dat soort trivialiteiten. Boergondier noemt Wim het terecht.

Ik denk inderdaad aan de rij van personeelsleden die ons toen stonden te ontvangen. 1 stel was de dag ervoor getrouwd. Dat was de man die me uit de zee haalde en mijn vrouw waarschuwde.

Even nagevraagd t was januari 1993. We waren daar omdat we oud en nieuw op de evenaar hadden gevierd en ik volgens mijn vrouw weer zo nodig een gekke plaatsnaam aan mijn collectie moest toevoegen.

Herkenbaar verhaal, ben er in '96 op precies de door jou beschreven manier aangekomen. Doodzonde

Lekker he Wowo, roet happen in de brandende zon op een veerbootje dat overvol van start gaat en er onderweg per kampong meer mensen instappen dan uitstappen.

t'Was 1 van de weinige momenten in mijn leven dat ik dacht : "Ga ik dit wel doen en waag ik mijn vrouw hier aan " Ik durfde er niet meer mee terug dus naar Jakarta met een airconditioned bus. Extra betaald uiteraard voor de airco.

Ik had het kunnen weten in een land waar niets is zoals het lijkt en absurditeit tot kunst verheven is. De airco bestond uit open ramen en we bleken geboekt te hebben voor de KARAOKE bus. Dus de hele terugreis blèrende passagiers .